Adición conxuncional

Xogabas a tirar pedriñas na auga

mentres che bicaba o colo con tenrura nova

e mirábasme con ollos de caloroso verán,

co fervente ollar de quen con amor mira.

Miro, miras, miramos...

E era aditivo o teu perfume.

Ulía a rosas,

a desexo,

a esperanza.

Ulía como os ventos do norte en pleno outono,

deses que pelexan con cantas follas caen

e que asubían mellor que calquera home do mundo.

Ulía como as primeiras folerpas do calmoso inverno,

visitantes das cumes máis altas da Galiza,

que traen consigo a felicidade inquebrantable dos cativos.

E mentres continuabas co teu baile de chan e ceo,

xirando a boneca miúda con aires de profesional,

afondaba a pedra como afondan os soños dos caídos

e eu bicábate con mesurada paixón no colo

e ti rías

e eu seguía pasesiño movida pola túa risa

e alguén nos miraba cos recordos do pasado apegados na retina

e...e...e...

e desde as cinco xa era primavera.