Xa non

Podes fundir o diamante máis duro

e facelo corazón

que endexamais

chegarás a acadar

a inclemencia

que gardo no peito.

Podes derruír edificios,

bañarte no sucio escombro

que endexamais

chegarás a sentir

o dano

da ferida aberta.

Podes romper as ventás

no seo do duro inverno

porque xamais,

xamais acadarás

o frío

das malas palabras.

Podes,

mais agora son eu a pupila

que cara o sol se dilata,

por mor

de non ser nunca máis

menos.